Ervaringen met eutonie.
Hoe ik ... bij toeval ... eutoniepedagoog werd.
Mijn eutonieverhaal begint al meer dan 20 jaar geleden. Ik had zelf, op jonge leeftijd al heel veel lichamelijke spanning en de daarbij horende waaier van klachten. Zo had ik altijd zere voeten, last in mijn schouder en halszone, migraine, slecht werkende ogen en ernstige haaruitval. Dat laatste vond ik nog het ergste. Op dat ogenblik had ik geen enkel idee dat al mijn kwalen met elkaar verband hielden.
Ik voelde me moe en vooral ook moedeloos. Ik had in het ziekenhuis al allerlei onderzoeken ondergaan, maar niemand kon de echte oorzaak van mijn klachten achterhalen. Mijn haarwortels waren gezond, en ik was voor de rest ook helemaal in orde, zo leek het. Ik werd er droef en moedeloos van. Tot ik op een ogenblik bij een speciale kapper kwam. Die stelde vast dat mijn hoofdhuid zo gespannen stond dat mijn haarwortels verstikte tussen mijn hoofdhuid en mijn schedel. Ik studeerde op dat ogenblik aan de universiteit en zorgde voor erg veel stress en druk.
En zo kwam ik, eigenlijk helemaal toevallig, bij de eutonie terecht. Aanvankelijk ging ik voor mijn haaruitval. De eutoniepedagoog, een jong meisje, begon te kneden aan mijn voeten. Ik vond het erg vreemd, want ik ging niet voor mijn voeten. Ik ging voor mijn hoofd en mijn haar. Maar het deed zoveel deugd dat ik besloot om terug te gaan. Na enkele keren, merkte ik dat mijn lichaam anders begon te voelen. En mijn haar leek minder uit te vallen. Ik bleef een hele tijd gaan omdat ik voelde dat het werkte. En enkele jaren later, toen ik afgestudeerd was, wilde ik nu wel eens weten hoe dit allemaal werkte en in elkaar zat. Ik had tot nog toe enkel ervaren wat het deed. Ik wist nog niks van wat er achter zat. Ik schreef me in voor de eutonieopleiding. Ik studeerde 4 jaar aan de Vlaams Eutonieschool. In die tijd verzamelde ik ook heel veel ervaringsuren door op de mat te gaan bij verschillende eutoniepedagogen. Dat was belangrijk en een grote meerwaarde voor mijn eigen eutonie proces en voor mijn ervaring als toekomstige eutiepedagoog. Ik koos ervoor om een extra jaar te gebruiken voor mijn stages en mijn eindwerk. Eutoniepedagoog word je dus niet over één nacht ijs. Het is niet iets wat je doet. Het is een manier van leven.
Mijn ervaring als eutoniepedagoog in dit werk.
Ik vind het fantastisch wanneer mensen nieuwsgierig zijn naar wat eutonie is en hun moed bij elkaar rapen om dat te komen ontdekken. Ik weet hoe moeilijk het soms is om onbekend terrein te gaan verkennen. Niet wetend wat je te wachten staat of wie je voor je krijgt. Ik heb bewondering voor die ontdekkingsreizigers. En hoe fijn is het om met deze mensen op de mat te werken, om hun verwondering over hun lichaam en over de eutonie te mogen waarnemen. Ze voelen het verlangen naar meer kwaliteit in hun lichaamsbeleving en ze ervaren dat dit binnen hun bereik ligt. Ze genieten van de deugd, maar ze komen soms ook zichzelf tegen in hun grenzen. Door de juiste aandacht hebben ze maar al te vaak de kans genomen om deze grenzen op een zachte manier zich te laten verleggen.
Zo zie ik mensen oefenen op mijn mat. Meermaals per dag al meer dan 12 jaar lang. Er waren momenten dat het makkelijk ging, er waren momenten waar tijdens het oefenen de moeiteloosheid wat op zich liet wachten. Maar de bereidheid om te luisteren naar hun lichaam en te aanvaarden wat er op dat ogenblik mogelijk was, bracht hen bij de verwondering over de kwaliteit die het geworden is. Een kwaliteit waar ze maar al te vaak niet van hadden verwacht dat die voor hun was weggelegd.
Ik ben hun heel dankbaar dat ik getuige mocht zijn van al zoveel eutonieverhalen. Dat ik mocht genieten van hun verwondering bij hun groeiend lichaamsbewustzijn, hun lichaamsplezier en meer levenskwaliteit. Want dat is wat de eutonie hen bracht, keer op keer.